25 jaar geleden bouwde ze een woon- en werkpand met haar lief. Een leven later stapt ze opnieuw in een avontuur. Als deelnemer van CPO-Havephof en straks eigenaar van een appartement voor haar en de hond. Soms voelt ze zich een Pipi Langkous: “Ik heb het nog nooit gedaan dus denk ik dat ik het wel kan.” Ida, sinds september 2022 secretaris in het bestuur van Havephof: “Eerlijk gezegd was ik liever creatieve sidekick, maar we hebben nog te weinig mensen. Dus doe ik wat moet. Met plezier hoor want hoewel klein, is de groep leuk.”
Wat is je naam, leeftijd en betrokkenheid bij Havephof?
Ik ben Ida Spee, bijna 67 jaar, hoop binnen anderhalf jaar hier te wonen.
Wanneer en hoe ben je hier beland?
In de vroege zomer van 2022 vertelde een vriendin over ‘Voor elkaar Met elkaar’. Zij en haar inmiddels overleden man waren bij deze CPO betrokken geweest: “Ida, iets voor jou? Een mooi project én een prachtige locatie.” Ik had een turbulente tijd achter de rug. In maart 2021 was mijn lief gestorven en datzelfde jaar was ik driemaal verhuisd. Bovendien bewoonde ik pas kort een appartement dertienhoog in Tilburg. Niets in mij dacht aan verkassen.
Wat trok je in het initiatief aan en had je ook twijfels?
Toch ging ik kijken, luisteren, wandelen. Die middag in juni maakte mijn hart een huppeltje: boeiende mensen, weer zelf bouwen, niet alléén maar sámen en dan die plek. Ik had in Goirle vier maanden gebivakkeerd omdat ik nog niet in mijn appartement kon en was gecharmeerd geraakt. Zoveel natuur rondom, volop winkels, gemoedelijke sfeer en dicht bij de stad waar ik met mijn lief decennialang had gewoond. Snel maakte ik een globale rekensom: ik zou het kunnen betalen. Blij werd ik ook van het vooruitzicht weer grond onder mijn voeten te krijgen én van de planning; niet eerder dan najaar 2024 hoefde ik te verhuizen. Ik moest mezelf tot rust manen: “Neem nog geen besluit. Praat erover met anderen. Onderzoek de risico’s…” Maar eigenlijk wist ik het al. De twijfel kwam later.
Zijn die twijfels inmiddels verdwenen en zo ja/nee, hoe komt dat?
De twijfel betreft niet mijn eigen besluit of dit project. Ik blijf blij. Mijn grootste worsteling is de twijfel van instappers. Het blijkt lastiger dan ik dacht om nieuwe mensen te vinden. Bijval te over maar de knoop doorhakken – “ik ga meedoen” of “wij komen hier wonen” – blijft uit. Veel is onzeker: economisch tij, woongemeenschap in opbouw, volgende levensfase, ontspullen… Niet iedereen is als Pipi die ervan overtuigd is dat ze iets kan omdát ze het nog nooit heeft gedaan. Al met al zijn we druk met werven, activiteiten organiseren, gesprekken voeren… Wie sluit zich aan bij ons? Als je het altijd al wilde maar het er nooit van is gekomen, is nu de tijd daar..?
Welke woorden passen volgens jou bij dit project?
Nieuw. Enthousiasme. Groei. Eigentijds. Dorp. Samen. Voorloper. Privacy. Historie. Leven. Avontuur. Wijk. Diversiteit. Wortels. Doen. Plezier. Dichtbij. Toekomst. Durven. Buren. Grensverleggend. Natuur. Kiezen… Andere woorden komen vast als het groepje van nu een community is geworden.
Wanneer kun je beter niet aan dit project meedoen en wanneer wel?
Angst is een slechte raadgever. Je moet durven, vertrouwen hebben. Ook in jezelf en in de woongemeenschap. Uiteindelijk neemt die alle besluiten, dus niet een projectontwikkelaar of wij als initiatiefgroep. Verder moet je kunnen leven met verschillen. Voor mij was de consentmethode een eyeopener. Eerst peil je uitvoerig ieders standpunt. Nadat je allemaal je zegje[s] hebt gedaan, neem je een besluit en krijgt iedereen de vraag: “Kun je hiermee leven?” Ben je iemand van ‘meeste stemmen gelden’ of liever je eigen koers, dan kun je beter niet meedoen.
Wat kom je er halen en wat kom je er brengen?
Zingeving. Er zijn weken dat ik aan het project bijna een dagtaak heb. Iets te veel weliswaar en toch, ik leer ervan, kom op verrassende plekken, heb bijzondere ontmoetingen, leert weer meer over mezelf én het helpt me. Ik doe iets wat ertoe doet en hoop dat te blijven doen als ik er woon. Ik wil weer ergens bij horen.
Zie je beren op je weg en (zo ja welke) of heb je er alle vertrouwen in?
Hebben we 70% verkocht vóór november, dan zijn mijn beren weg want dan kan de aannemer begin volgend jaar aan de slag. Natuurlijk gaan er bij de transitie van oud kantoor naar nieuwe appartementen dingen tegenvallen, maar ik bouw op de professionals om ons heen. Ze weten wat ze doen en zijn er voor ons.
Wanneer is Havephof geslaagd en wat is daarvoor (nog) nodig?
Mijn antwoord zal niet verrassen: alle woningen ‘bezet’ door mensen die de sprong wagen en onze community mee vormgeven.
Hoe ziet Havephof er over vijf of tien jaar uit?
Een dynamische, gemêleerde en veilige groep die de balans heeft gevonden tussen delen en op jezelf, tussen samendoen en laten, tussen geven en ontvangen, tussen omzien naar elkaar en professionele zorg, tussen moeten en mogen, tussen oud zijn en je jong voelen…
Aan wie geef je de vragen door?
Aan Rob van Nistelrooij van Bouwbedrijf van Herpen, onze aannemer.
Dit bericht delen op social media?
Dat kan via onderstaande buttons.