Terwijl slopers, saneerders en bouwers aan de Bergstraat 50 al volop aan het werk zijn of in de startblokken staan, zijn de toekomstige bewoners van Havephof klaar met het zomerreces. De laatste week van augustus was een bijzondere: we zagen een interessante documentaire over het Amsterdamse project De Warren en op zaterdag waren we te gast bij onze ‘collega’s’ van De Oosterburen in Den Bosch voor een heidag die ons voor heeft bereid op dingen die komen gaan.
Wat is samen zelf bouwen toch verrijkend en leuk! Maar soms ook taai en complex… Gelukkig zijn we niet de enige. Neem De Warren, een wooncoöperatie van bevlogen mensen die in het Amsterdamse IJburg een ‘huis’ heeft gebouwd voor minimaal vijftig bewoners: duurzaam, sociaal en betaalbaar.
Op een na-zomerse avond keken we in het Goirlese café Mozes naar de documentaire die over De Warren is gemaakt. Natuurlijk verliep het proces heel anders dan bij Havephof. Want het gaat hier om een al bestaande vriendengroep van vooral jonge creatievelingen met eindeloze idealen en de behoefte veel samen te doen.
En toch, ook voor hen was alles nieuw: zelf bouwen, financiering rondkrijgen en dealen met forse tegenvallers. En ja, die zijn er bij ons ook: beduidend meer asbest dan gedacht, uitstel van het feestje rondom het begin van de bouw en deelnemers die het even niet meer trekken. De Warren was derhalve een opsteker: zo gek doen we het met Havephof niet. Wil je de film – boeiend, inspirerend – zien? Ga naar de website van de Warren, zie onder Documentaire. Veel kijkplezier.
Dat het pad naar samen wonen niet over rozen gaat, zagen we al in de documentaire. Het bleek ook nog eens tijdens de heidag. Toch keek bijna iedereen aan het einde van de middag tevreden en blij terug. Er is geen onderwerp dat we niet samen kunnen tackelen, bleek tijdens oefensessies onder leiding van Kitty, die ons nog eens uitlegde en liet oefenen met de consent-methode. Marjan en Wesley waren de pineut toen ze hun vinger opstaken als gelegenheids-discussieleider maar ze verrichtten hun taak met verve en oogsten zelfs een spontaan applaus. De omgang met huisdieren en vuur/rook/bbq´en bleken taaie onderwerpen, waarbij de emoties soms best hoog opliepen. Maar de door ons gekoesterde consent-methode om besluiten te nemen, biedt als we die goed toepassen een goede manier om er toch uit te komen.
Bijkomend voordeel van de oefensessies: als we in de nabije toekomst ‘voor het echie’ gaan, liggen er al blauwdrukken voor voorstellen die mogelijk op consent kunnen rekenen.
Onze wensen en verwachtingen; dat was het hoofdthema tijdens de heidag. Aan de hand van mood-boards mochten we de groep uitleggen hoe we daar in stonden. Er ontstond een potpourri van allerlei teksten, kleur- en fantasierijke collages, gedichten, een column en een lied. Daaruit sprak enthousiasme, idealisme, realisme, een open houding naar wat komen gaat en een gevoel van ‘we kunnen haast niet wachten tot het zo ver is.’
Maar ook spraken we uit dat iedereen zijn zegje moet kunnen doen en gehoord worden in een veilige omgeving.
Een greep uit dingen die gezegd zijn. Uit een gedicht: ‘Je hoeft niets te worden, Je bent het al.’ Álles begint bij jezelf; dat neem je te allen tijde mee.’ ‘Begin maar gewoon, en hou het vooral dicht bij jezelf.’ ‘We gaan zoeken naar een balans’. ‘Hulp vragen aan elkaar is moeilijk maar kan ook een cadeautje zijn.’ Corrie oogstte applaus met een gedicht waarvan de laatste regels luidden: ‘Het voelt heel fijn in de Havephof. Ik kan alleen maar zeggen: alle lof!’
Marjan zong Willy Nelson’s On The Road Again, waarbij ze zichzelf begeleidde op de ukelele. De tekst vatte het gevoel van de groep goed samen: we zijn op weg, samen, en al reizend gaan we Havephof tot een geslaagd project maken.
Op de deur van het Oosterburen-toilet hangt het gedicht Kilimanjaro van Piet van de Boom. De laatste regel daarvan: ‘Een berg is alleen een berg als je er tegenop ziet.’
Dit bericht delen op social media?
Dat kan via onderstaande buttons.