We zijn met kerstreces. Even geen huisnummerperikelen, leges of hypotheek, geen open ochtenden, dubbende belangstellenden of 70%, geen onderhandelingen over grond of bouw, geen VvE, ALV of splitsingsakte… Even helemaal niks. Gewoon wat mijmeren bij de boom, wat lezen, scrollen en bladeren. Ineens verschijnt een gedicht, een gedicht dat blijft hangen.
Annie M.G. Schmidt
Het is inmiddels een oud gedicht en eigenlijk best actueel. Over een boze buitenwereld die je liever niet binnenlaat. Over fantaseren, dromen en gekoesterd plezier. Over de dingen gezien door de ogen van een kind.
Eén van onze leden kwam ermee aanzetten: “Is dit niks voor de blog? Ik herken er ons in. Dat je een beetje gek moet zijn om het anders te willen, anders te doen.” Ze heeft gelijk, ons lid. Net als Annie M.G. Schmidt die tekende voor het gedicht en tot op hoge leeftijd verfrissend jong en waarachtig tegendraads bleef.
Dit keer geen relaas over de voortgang van Havephof. Maar even niks, je hooguit afvragen: waar voel ik me veilig, wat maakt mij blij, hoe wil ik in het leven staan?
Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn an’dre muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen …
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
En dan wordt het toch weer gewoon nieuwjaar.
Havephof wenst iedereen die bij ons betrokken is, een prachtig 2024.
Dit bericht delen op social media?
Dat kan via onderstaande buttons.